Concert Srdjan Kekanovic “Nederlandse ballades met een Balkan-touch”

Zingen doet hij al sinds zijn prille kinderjaren. Begonnen in zijn moerstaal ontdekte de begin jaren negentig uit Joegoslavië gevluchte Srdjan Kekanovic in de lage landen stukje bij beetje de schoonheid van het Nederlandstalige lied. Tussen zijn jeugdtijd in de Balkan en het optreden dat hij komende zaterdag verzorgt in de Witte Kerk, zit een haast eindeloos verhaal. De Heilooër zanger/muzikant kan er vol bezieling over vertellen. Een greep uit een bijzonder levensverhaal.

Dat gaat nog veel verder terug dan het jaar 1991, waarin Srdjan samen met zijn toenmalige vrouw zijn geboorteland ontvluchtte. Het was oorlog in de Balkan en Srdjan zou moeten vechten in het leger. Hij dreigde te moeten schieten tegen medemensen, waaronder bekenden. Dat was voor de vredelievende artiest geen optie. “Dus pakten wij onze koffers en vluchtten we naar Hongarije, om later verder te reizen naar Nederland. Een roerige en verdrietige periode, maar er zat niks anders op. Joegoslavië bood ons met het vreselijke oorlogsgeweld geen zekere toekomst”, kijkt Srdjan met gemengde gevoelens terug. Inmiddels woont hij al geruime tijd in Heiloo, een warme woonomgeving waar ie zich thuisvoelt.

Ware ik

Met zijn eerste vrouw is hij niet meer samen, maar Srdjan en muziek blijken maatjes voor het leven. Een passie die als een rode draad door zijn bestaan loopt en die hij al op jonge leeftijd oppakte in zijn geboorteland. “Met mijn eveneens muzikale vader zong ik in mijn jeugd elke zondag samen. Parallel aan de basisschool volgde ik de muziekschool. Zo heb ik destijds enkele jaren accordeon gespeeld. Leuk, maar niet zo makkelijk te combineren met liedjes zingen. Dus stapte ik over op de gitaar, wat stukken beter ging. Ik trad toe tot een operakoor in Osijek, waar ik al snel merkte dat mijn stem iets doet met mensen. Ik ben echt mijn ware ik, wanneer ik optreed voor mensen.”

Destijds vormde de volksmuziek uit de Balkan een solide basis voor Srdjans verdere muzikale uitingen. “Het genre kent in Nederland legio liefhebbers, maar desondanks zong ik na mijn komst in 1991 geen noot. Tot ik in Alkmaar belandde bij het koor Good Company. Daar ontmoette ik Monique Lansdorp, een violiste die onder anderen met Boudewijn de Groot musiceerde. Zij hoorde mij zingen en spoorde me aan om er meer mee te gaan doen. Inmiddels had ik Nederland geaccepteerd als mijn land en wilde ik me ook graag uiten in de taal. Zodoende ben ik Nederlandstalige liedjes gaan zingen en later ook zelf gaan schrijven. Alle eigen liedjes vormen kleine anekdotes uit mijn leven.”

Nooit accent verliezen

Na twee jaar stopte Srdjan met het Alkmaarse koor, om solo verder te gaan. Hij leest en schrijft veel in het Nederlands en is gek op artiesten als Boudewijn de Groot. “Als liefhebber van het werk van Lennart Nijgh heb ik veel met dat repertoire. In het begin was mijn zangwerk nog niet zo goed verstaanbaar. Op een gegeven moment ontmoette ik Stef Bos en hij adviseerde me om nooit mijn accent te verliezen. Zolang je maar redelijk verstaanbaar Nederlands zingt, dus daar ben ik aan gaan werken.”

Balkan-touch

Het zijn voornamelijk ballades en liedjes van Lennart Nijgh en Annie M. G. Schmidt die Srdjans hart hebben veroverd, dus die hij dan ook ten gehore brengt. Zo werd hij ooit derde op een naar M.G. Schmidt vernoemd festival in De Vest, met een eigen vertolking van ‘Zonder jou’. Srdjan zong verder onder meer in Provadja, het Vredeskerkje en op de Kunst10Daagse in Bergen en in Cultuurkoepel Heiloo. Zijn repertoire van eigen werk en vertolkingen bestaat uit Nederlandstalige ballades met een Balkan-touch, zoals hij zelf zijn humorvolle liedjes over het oergevoel van liefde en passie omschrijft